เคยคิดว่าชอบอยู่คนเดียวมาตลอด
ใช้ชีวิตได้สบายมาก
ทั้งสบายตัวไม่ต้องคอยมานั่งรอใคร
อยากทำอะไรตัดสินใจแล้วทำได้เลย
และแน่นอนโคตรสบายใจ
ไม่ต้องเอาเรื่องราวปวดหัวของตัวเองไปหนักใคร
ไม่ต้องเอาใจที่คอยทะนุถนอมมาไปเสี่ยงกับคนอื่นเช่นกัน
แต่หลายครั้งที่กลับมานั่งตกตะกอนความรู้สึกของตัวเอง
กลับเป็นไปในทางตรงกันข้าม
เวลาที่เรารู้สึกแย่
สิ่งที่แย่ยิ่งกว่าคือการไม่มีใครคอยรับฟัง
ยิ่งเวลามีความสุข
กลับดีใจได้ไม่เต็มที่เพราะไม่มีใครให้ยินดีด้วย
สุดท้ายใจดวงน้อยที่เอาแต่หนักแน่นและหนีจากผู้คน
ลึกๆแล้วกลับงอแงและมองหา
ใครสักคนที่พร้อมแบ่งปันเรื่องราวในชีวิตอยู่เหมือนกัน
+0