เสียเวลา

   วันที่10 กันยา 1999 เป็นวันที่กูเกลียดที่สุด

เกิดมาทำไม? โตมาทำไม? ญี่ปุ่นไม่ได้ไป ไม่ได้เขียนบทหนังอุลตร้าแมน ไม่ได้กำกับอุลตร้าแมน ไม่ได้เป็นสูทแอคเตอร์อุลตร้าแมน ไม่แสดงในอุลตร้าแมน ยิ่งมาเจองานวิจัยที่ว่าคนฉลาดไม่มีทางประสบความสำเร๋จ คนที่ประสบความสำเร็จคือคนที่โชคดีต่างหาก แล้วกูจะตั้งใจเรียนไปทำเหี้ยอะไร? ได้เกรดดีๆไปทำเหี้ยไร? กูจะเรียนจบปริญญาไปทำเหี้ยไร ถ้าเราต้องพึ่งดวงขนาดนี้ กูจะขยันทำงานไปทำเหี้ยไร? กูเอาเงินไปแทงหวยอย่างเดียวจะดีกว่าไหม? ตอนเด็กกูจะเอาแต่อ่านหนังสือ เป็นเนิร์ดหนังสือไปทำไมวะ? แล้วกูเรียนเก่งเหรอ? ตอนม.3 ม.2อยู่ทับไหนแม่งก็อยู่ทับเดิมนั่นแหละ ถ้ากูเรียนเก่งจริงทำไมตอนม.3คณิตกูได้แค่เกรด2เองวะ? นี่กูฉลาดแล้วใช่ไหม? กูฉลาดเหรอ? เราจะเกิดมาทำไม ถ้าเราต้องใช้ชีวิตอย่างไร้ค่าเป็นแพลงก์ตอนไปวันๆแบบนี กูจะทุ่มเทตั้งใจทำสุดความสามารถไปทำไม? กูเกลียดโลกใบนี้ แล้วกูก็เกลียดตัวเองด้วย

กูเจอดาราญี่ปุ่นเกิดวันเดือนปีเดียวกันกับกูด้วยว่ะ เช็กมาในวิกิพีเดียญี่ปุ่น ถ้าไม่ผิดพลาด เขาเป็นนักแสดงตั้งแต่เราอยู่ม.2 กูนี่23ปีแล้ว(เดือนหน้า24ละอีกปีก็เบญจเพศแล้วนะ)ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะไปทำอะไรต่อ ดวงกูนี่ซวยยันเรื่องยูกิเลยใช่ไหม(ไอ้ใบที่อยากได้ก็ไม่เคยขึ้น)

https://www.instagram.com/kitamura_y910/

จริงๆกูมีงานที่อยากทำนะ เขียนบทอุลตร้าแมน/ก็อตซิลล่า กำกับ+กำกับเทคนิคพิเศษหนังโทคุซัทสึ แต่กูคงเป็นไม่ได้หรอกมั้ง แถมกูไม่รู้ด้วยทำยังไงถึงจะเป็นได้

เชี่ย เลยวันพรุ่งนี้ไปก็วันเกิดกูแล้วนี่หว่า 24ปีแล้วเหรอวะ? ไอ้คนที่ทั้งครู(แม้กระทั่งครูศราพร)ทั้งนักเรียนร่วมห้องเดียวกัน(ตั้งแต่ม.1ม.2ม.3)ชมว่าเรียนเก่ง(เรียนเก่งแค่ไหนกูก็ไม่รู้ เพราะทุกคนบอกแค่ว่ากูเรียนเก่งเหมือนกันหมด)มันมาถึงจุดๆที่นึกขึ้นได้ว่าที่ผ่านมาไม่ได้คิดไม่ได้ฝันว่าจะเห็นพวกมึงเป็นมนุษย์เงินเดือนส่วนตัวเองติดแหงกอยู่ที่เดิมได้ไงวะ?

ชนิดที่ว่าถ้ามนุษย์ดาวกัตซ์มีจริงกูน่าจะโดนมันฆ่าตายไปนานละ เพราะกูติดแหงกอยู่ที่เดิม

24ปีแล้วนะ

https://www.instagram.com/kitamura_y910/

เกิดวันเดือนปีเดียวกันแต่เขาได้เป็นดารา ได้แสดงตั้งแต่2013

ส่วนกูนั่งเล่นplants vs zombiesจนปลดล็อคโหมดsurvival แถมเล่นถึงด่านหลังคาของโหมดsurvivalด้วย

เพื่อไรวะ?

24ปี ตอนนี้กูทำได้แค่เล่นplant bs zombieจนถึงโหมดsurvival

Vs bsอะไรเล่า

10 กันยายน 1999

สิบกันยายนหนึ่งเก้าเก้าเก้า ผู้หนึ่ง ได้เกิดมา

คิดไว้ ว่าโตมา หาได้ไม่

คิดว่า ยังอยู่ หามิได้

เวลา หมุนวน เป็นวงกลม

สิบกันยา ทวีคูณ

สิบกันยา อันใหม่ ตามมา

และตามมา

ผู้ที่ว่า คือ ความมืด

ทุกคนเห็น รู้จัก

อยู่ใกล้ชิดทุกคน เดินตามทุกผู้ อยู่กับทุกคน

แต่หามีผู้ใดสนใจไม่

ความมืดเป็นสิ่ง มองไม่เห็น หาได้ไม่

แต่ทำให้มองไม่เห็น

กระต่ายน้อยสีขาว ตัวนั้น คิดว่า จะอยู่ถึงปัจจุบันหามิได้

แต่ก่อนมีคน อยู่รอบข้าง

ตอนนี้ คนรอบตัว อันตรธานหาย

ชีวิตดั่งสายฝน

อารมณ์ ความคิด ความรู้สึก ดั่งสายฝน

วันหนึ่ง อาบัง เอาโรตี ใส่หมูสับ มาให้

ความคิดที่อธิบายไม่ได้ อยู่ในใจ

กระต่ายขาวน้อย ตัวนั้น เกลียดชีวิต

วันเกิดผม

สิบกันยาหน้า อาจเป็นวันตาย

อยากจะฆ่าตัวตายไปให้พ้นๆไป ทำอะไรก็ไม่ประสบความสำเร็จ เขียนก็ไม่ได้ อะไรก็ไม่ได้ เหนื่อยฉิบหาย พอกันที กับชีวิตที่ทำอะไรก็ไม่ประสบความสำเร็จซักอย่าง ตอนอยู่อยว.มีผู้หญิงมาสารภาพรักจริงจังถึง2ครั้ง จำได้แม่นเลยตอนม.1 ม.2 ป่านนี้ยังไม่มีแฟนซักที ส่งงานเขียนให้สำนักพิมพ์ก็ไม่ผ่าน สำนักพิมพ์ที่เพิ่งตั้งใหม่แย่างสำนักพิมพ์ผวายังไม่รับเลย โกรธ เบื่อหน่าย และหงุดหงิด เริ่มหมดความอดทนแล้ว เริ่มหมดความพยายามแล้ว และจะไม่พยายามต่อไป ทั้งชีวิตมีแต่ความล้มเหลว โคตรน้อยใจโชคชะตาเลย ไอ้ที่อยากทำก็ไม่เคยได้ทำเลย โคตรน่าเบื่อ

“ผมไม่อยากเป็นนักเขียน

ผมไม่อยากเป็นนักวิทยาศาสตร์

ผมไม่เชื่อในความฝัน

ผมเกลียดความฝัน

……..” …..

“ไม่เป็นยังไงเลย”

“ผมไม่อยากได้อะไรทั้งนั้น ไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น”

“ไม่ โลกนี้ให้อะไรบ้างล่ะ? Godzillaภาคใหม่เหรอ?

“ไม่ล่ะ เค้กวันเกิดจะเก็บเอาไว้เป็นความทรงจำมันก็บูด ไงก็ต้องกินอยู่ดีใช่ไหมล่ะ? ทุกวันเกิดที่ผ่านมาจำได้หรือเปล่าว่ากินเค้กอะไรไปบ้างน่ะ? ผ่านมาตั้ง23ปี เพิ่งจะมีคนบอกว่าหล่อ ทีตอนอยู่อยว.มีแต่คนบอกว่าหน้าเหมือนปลวก มาตอนนี้ จะให้คอยรับข้อเสนอนู่นนี่หรือไล่ตามความฝันไปอีกทำไม?”

“ความฝันมันมีชีวิตหรือไงล่ะ? มันเดินได้เหรอ? มันมีเมตาบอลึซึ่มอะไรนี่หรือเปล่า? เฮโมโกลบินยังไม่มีเลยมั้ง เดินปุ๊บๆ เฮ้ ความฝัน ผมชอบคุณ เรามาแต่งงานกันเถอะ ความฝันบอก ‘โทษที ฉันคิดกับเธอแค่เพื่อน’ งี้เหรอ? เอาจริงดิ? ความฝันมันมีวันเกิดหรือไงล่ะ? ผมเกิด10 กันยา 1999 ความฝันเกิด10 กันยา 1999ด้วยไหม? 23ปีที่ผ่านมา มีแต่คนบอกหน้าเหมือนปลวก ตอนนี้มีคนมาบอกว่าหล่อ เรียนเก่งอย่างงู้นอย่างงี้ ตอนสอบตั้งแต่ป.1ยันจบปริญญาตรีเนี่ย ไม่เคยอ่านหนังสือก่อนสอบเลยแม้แต่วิชาเดียว ไม่เคยสอบตก ไม่เคยซ้ำชั้น จบมาได้ก็โคตรจะบุญหัวแล้ว 23ปีที่ผ่านมา ชมก็ไม่ชม ช่วยก็ไม่ช่วย สนใจก็ไม่สนใจ แล้วอยู่ๆก็มาสนใจผมเอาอีตอนนี้ โลกนี้มันเป็นบ้าอะไรกันหมดแล้ว!!!!!?????”

“ทำไมล่ะ? ตอนเด็กถามมาได้ว่าฝันอยากเป็นอะไร แต่พอโตมาก็ไม่มีใครทำความฝันให้มันเป็นจริงซักคน ทำไมผมต้องตอบรับทุกคนในวันที่ทุกอย่างมันสายไปแล้วด้วย?”

“เพราะมันไม่มีใครช่วยใครไง ความฝันอะไรนั่นมันไม่มีวันเป็นจริงหรอก ไม่มีใครรับอะไรจากคนนอก ส่งงานเขียนไปสำนักพิมพ์ไหนก็ไม่รับ มันจะไปอยู่ได้ไงล่ะ อยากเป็นพระเอกอุลตร้าแมนน่ะใช่ แต่เขาไม่รับหรอกน่า 23ปีแล้ว เสียเวลามาตั้ง23ปีแล้ว 10กันยา อีก2เดือนข้างหน้าก็24ปีแล้ว การ์ตูนเรื่องแรกที่เขียน เขียนตั้งแต่ตอนป.5 แถมยังเขียนไม่จบด้วย ไม่เอาแล้ว ไม่เอา เพราะงี้ไง เลยปฏิเสธโอกาสทั้งหมดที่เข้ามาในชีวิต ปฏิเสธงานที่มีคนเสนอเข้ามาทั้งหมด ปฏิเสธความช่วยเหลือทั้งหมด ต่อให้มีแมวมองมาพาไปเป็นดาราก็ไม่เอา จะทำอะไรขอทำเอง ไม่ขอให้ใครพาไปที่ไหนหรือช่วยอะไรทั้งนั้น ขอปฏิเสธทุกอย่างที่เข้ามาในชีวิตทั้งชีวิต

“ไม่ต้องการความช่วยเหลือ”

 ผมเกลียด โกรธ โมโห อึดอัด คับข้องใจ กับตัวผมเองที่ทุกอย่างในชีวิตอยู่กับที่ไม่เคยไปถึงไหนเต็มทีแล้ว รู้สึกเสียเวลาเปล่า ผมไม่อยากทำเต็มทนแล้ว

 มีเรื่องตลกจะมาเล่าให้ฟัง

 “มีเด็กคนหนึ่ง ฝันอยากเป็นนักวิทยาศาสตร์ เด็กคนนั้นก็พยายามบรรลุวัตถุประสงค์นั้น เพราะเมื่อที่บรรลุวัตถุประสงค์นั้นแล้ว จะได้ไปทำอย่างอื่นต่อ เพราะเมื่อที่บรรลุวัตถุประสงค์นั้นแล้ว คราวนี้จะไปทำอะไรก็ได้ ทีนี้ ตอนเรียนมัธยม มันโดนเพื่อนแกล้งทุกวัน ทุกคาบ เด็กคนนั้นระบายความโกรธไม่ได้ เด็กคนนั้นวางแผนรับมือเพื่อนของตัวเองไม่ได้ พอจบมัธยมมา เด็กคนนั้นนึกจะว่าจะรอดแล้ว แต่วงศ์ตระกูลของเด็กคนนั้นเห็นแก่ตัว จนเด็กคนนั้นหันไปสร้างสัตว์ประหลาดและพยายามหาวิธีย้อนเวลาเพื่อจะแก้แค้น พอเวลาผ่านไปหลาย หลายปี สัตว์ประหลาดก็สร้างไม่ได้ซักที ย้อนเวลาก็ย้อนเวลาไม่ได้ จนใกล้จะถึงอายุ30 เด็กคนนั้นก็คิดได้ว่า เด็กคนนั้นเสียเวลาไปกับอะไรก็ไม่รู้ และมันไม่ใช่วัตถุประสงค์ของตัวเอง ก็เลยเปลี่ยนแผนใหม่หมด แต่เด็กคนนั้นก็ฆ่าตัวตาย แต่เด็กคนนั้นไม่ได้ฆ่าตัวตายแต่โดนเพื่อนที่แกล้งตอนเรียนมัธยมฆ่า แต่ถึงแม้ทั้งเพื่อนของเด็กคนนั้น แม้ทั้งวงศ์ตระกูลของเด็กคนนั้น จะรู้แล้วว่าเด็กคนนั้นไม่ได้ฆ่าตัวตาย รู้แล้วว่าเด็กคนนั้นถูกฆ่า แต่ก็ปกปิดความจริงกับทุกคนอยู่ดี แต่ก็บอกกับทุกคนว่าเด็กคนนั้นฆ่าตัวตายอยู่ดี แล้วก็เอาทุกอย่างของเด็กคนนั้นไปใช้จนหมด ไปใช้ซื้อรถหรูราคาแพง ไปใช้ซื้อหนังการ์ตูนโป๊ ไปซื้ออนิเมชั่นโป๊ เอาทุกอย่างของเด็กคนนั้นไปแจกให้คนอื่น เอาทุกอย่างไปใช้ให้กับตัวเองหมด

รู้ไหม ทำไมเป็นเรื่องตลก?

เด็กคนนั้นรู้ว่าตัวเองเสียเวลาไปกับเรื่องไร้สาระ และผิดวัตถุประสงค์ ไม่ใช่วัตถุประสงค์ เด็กคนนั้นเลยล้มเลิกแผนในตอนนั้นหมด และเริ่มใหม่ บรรลุวัตถุประสงค์ของตัวเองใหม่ แต่คนอื่นเอาแต่เสียเวลาไปกับเรื่องไร้สาระจนถึงอายุที่จะตายกันอยู่แล้ว เอาแต่เห็นแก่ตัว แล้วก็ไม่คิดว่าตัวเองเสียเวลาไปกับเรื่องไร้สาระ ไม่คิดว่ามันผิดวัตถุประสงค์ของตัวเองไหม? เอาเวลาทั้งชีวิตของตัวเองไปทิ้ง แล้วมาบ่นตอนใกล้ตายว่าไม่รู้จะอยู่ต่อได้ถึงเมื่อไหร่หรือจะตายเมื่อไหร่ แล้วก่อนหน้านั้นมัวแต่ทำอะไรอยู่? ทำไมเอาแต่เสียเวลา? แล้วยังทำให้เด็กคนนั้นเสียเวลาทั้งชีวิตไปอีก ทั้งการกลั่นแกล้ง นินทาหลับหลัง อิจฉาริษยา ตอบสนองความเห็นแก่ตัวของตัวเองอย่างเดียว ทำร้ายคนอื่นทางกาย ทำร้ายคนอื่นทางวาจา ทำร้ายคนอื่นทางใจ แล้วทำให้เด็กคนหนึ่งเสียเวลาชีวิตไปทั้งชีวตอีก เพราะยังงี้มันถึงได้เป็นเรื่องตลกไง

 อยากฟังเรื่องตลกเรื่องที่2ไหม?

เหมือนเรื่องแรกเป๊ะๆเลย แต่ต่างกันอยู่25%

 “มีเด็กคนหนึ่ง ฝันอยากเป็นนักวิทยาศาสตร์ เด็กคนนั้นก็พยายามบรรลุวัตถุประสงค์นั้น เพราะเมื่อที่บรรลุวัตถุประสงค์นั้นแล้ว จะได้ไปทำอย่างอื่นต่อ เพราะเมื่อที่บรรลุวัตถุประสงค์นั้นแล้ว คราวนี้จะไปทำอะไรก็ได้ ทีนี้ ตอนเรียนมัธยม มันโดนเพื่อนแกล้งทุกวัน ทุกคาบ เด็กคนนั้นระบายความโกรธไม่ได้ เด็กคนนั้นวางแผนรับมือเพื่อนของตัวเองไม่ได้ พอจบมัธยมมา เด็กคนนั้นนึกจะว่าจะรอดแล้ว แต่วงศ์ตระกูลของเด็กคนนั้นเห็นแก่ตัว จนเด็กคนนั้นหันไปสร้างสัตว์ประหลาดและพยายามหาวิธีย้อนเวลาเพื่อจะแก้แค้น พอเวลาผ่านไปหลาย หลายปี สัตว์ประหลาดก็สร้างไม่ได้ซักที ย้อนเวลาก็ย้อนเวลาไม่ได้ จนใกล้จะถึงอายุ30 เด็กคนนั้นก็คิดได้ว่า เด็กคนนั้นเสียเวลาไปกับอะไรก็ไม่รู้ และมันไม่ใช่วัตถุประสงค์ของตัวเอง ก็เลยเปลี่ยนแผนใหม่หมด จุดประสงค์ครั้งนี้ คือ เอาเวลาที่เสียไปคืนมาให้หมด แล้วบรรลุวัตถุประสงค์ที่แท้จริงของตัวเอง แต่อย่างที่บอกไป วงศ์ตระกูลของเด็กคนนั้นเห็นแก่ตัว ให้ทายว่าเพื่อนของเด็กคนนั้นเห็นแก่ตัวไหม? เห็นแก่ตัวด้วยสิ เด็กคนนั้นแค่ไม่อยากเสียเวลาอีก เด็กคนนั้นแค่เอาจะเอาเวลาที่เสียไปกลับคืนมา ผลสุดท้ายเพราะความเห็นแก่ตัวของทุกคน เด็กคนนั้นก็เสียเวลาอยู่ดี แล้วก็ไม่ได้ใช้แผนอะไรเลย แล้วเด็กคนนั้นก็หายไปในความมืด ที่ไหน เมื่อไหร่ ไม่รู้ และอาจจะตายไปแล้วด้วย

รู้ไหม ทำไมเป็นเรื่องตลก?

เด็กคนนั้นรู้ว่าตัวเองเสียเวลาไปกับเรื่องไร้สาระ และผิดวัตถุประสงค์ ไม่ใช่วัตถุประสงค์ เด็กคนนั้นเลยล้มเลิกแผนในตอนนั้นหมด และเริ่มใหม่ บรรลุวัตถุประสงค์ของตัวเองใหม่ แต่คนอื่นเอาแต่เสียเวลาไปกับเรื่องไร้สาระจนถึงอายุที่จะตายกันอยู่แล้ว เอาแต่เห็นแก่ตัว แล้วก็ไม่คิดว่าตัวเองเสียเวลาไปกับเรื่องไร้สาระ ไม่คิดว่ามันผิดวัตถุประสงค์ของตัวเองไหม? เอาเวลาทั้งชีวิตของตัวเองไปทิ้ง แล้วมาบ่นตอนใกล้ตายว่าไม่รู้จะอยู่ต่อได้ถึงเมื่อไหร่หรือจะตายเมื่อไหร่ แล้วก่อนหน้านั้นมัวแต่ทำอะไรอยู่? ทำไมเอาแต่เสียเวลา? แล้วยังทำให้เด็กคนนั้นเสียเวลาทั้งชีวิตไปอีก ทั้งการกลั่นแกล้ง นินทาหลับหลัง อิจฉาริษยา ตอบสนองความเห็นแก่ตัวของตัวเองอย่างเดียว ทำร้ายคนอื่นทางกาย ทำร้ายคนอื่นทางวาจา ทำร้ายคนอื่นทางใจ แล้วทำให้เด็กคนหนึ่งเสียเวลาชีวิตไปทั้งชีวตอีก เพราะยังงี้มันถึงได้เป็นเรื่องตลกไง

เห็นไหม ต่างจากเรื่องแรกแค่25% นอกนั้นเหมือนเรื่องแรกเปี๊ยบ 100%

24ปีนี้กับ
一、ไม่มีแฟนแม้แต่คนเดียว,ไม่เคยคบเป็นแฟนกับรักแรกด้วยซ้ำ
ニ、ส่งงานสำนักพิมพ์ไม่ผ่าน(แล้วสำนักพิมพ์ก็ยังเปลี่ยนจากนิตยสารรายสามเดือนเป็นรายปีซะนี่)
ส่งเรื่องสั้นกับการ์ตูนให้ขายหัวเราะยังไม่ผ่านเลย
三、ไม่มีเพื่อนมาhappy birthdayแม้แต่คนเดียว ไม่มีอีกต่อไปแล้ว
四、เสียเวลาไปกับการพยายามย้อนเวลา
五、เสียเวลาไปกับการสร้างสัตว์ประหลาด
六、เสียเวลาไปกับการล้างแค้น　
四、五、六แม่งโคตรปัญญาอ่อน
กูเสียเวลาไป24ปี
ไม่มีเหี้ยอะไรเลย
แล้วปีหน้ามึงจะให้กูทำเหี้ยอะไรต่อ?
ไอ้สัส