ผมเป็นคนรักแมว

ผมเป็นคนชอบแมวมาแต่เด็ก แต่ครั้งจะได้เลี้ยงสัตว์ หมาก็โดนรถชน แฮมสเตอร์ก็โดนงูกิน โอเคกูไม่เลี้ยงอะไรละ จนกระทั่งการมาถึงของโควิด หนึ่งในคนไทยหมื่นคนที่หาสัตว์มาเลี้ยงเพื่อแก้เหงานั่นก็คือผมเอง ผมได้แมวตัวสีขาวลายเทามาจากกลุ่มรับเลี้ยงแมว ชื่อว่า ‘ซูริ’ ตั้งชื่อตามซูริใน Mary is Happy, Mary is Happy ซูริเป็นแมวเด็กเวรที่โคตรซน ถึงขนาดที่ผมเอามาอยู่ด้วย 3 วันแรก ก็คือกูอยากจะคืนให้เจ้าของเก่ามากแต่ศักดิ์ศรีมันค้ำคอก็เลยไม่คืน “รับมาแล้วก็ต้องเลี้ยงได้ดิวะ” ผมคิดในใจ ในช่วงแรกที่ผมเอามันมาอยู่ด้วย ผมเจอกับปัญหาคันตาแทบตลอดเวลาแบบหาสาเหตุไม่ได้ อะไรกันเราไม่เคยเป็นแบบบี้มาก่อน จนค้นพบว่า ผม แพ้ ขน แมว!

อีเวงกูเลี้ยงแมวแต่กูแพ้ขนแมว ทั้งๆ ที่เคยไปคอนโดเพื่อนก็เล่นกับแมวได้แต่ไม่เห็นแพ้ นอกจากรอยแผลที่อีแมวเด็กนี่ฝากไว้ให้ทั้งขาและแขนของผม ผมยังต้องมาจัดการกับอาการแพ้ของตัวเองอีก โอ้มายก้อด แล้วกูจะ Handle มันได้อย่างไร พ่อแม่ก็ไม่ช่วยเลี้ยงอีก สิ่งที่ผมทำคือยกห้องว่างให้ซูริอยู่อีกห้องไปเลยแบบอยู่ตัวเดียว Exclusive มึงจะไปข่วนอะไรก็ข่วนไป ไม่ต้องมายุ่งกับกู เราห่างกัน ฮือ

ความสัมพันธ์ของผมกับซูริก็เป็นแบบแยกห้องนอนกันจนมาถึงวันนี้ ผมทำได้เพียงแวะเข้าไปเล่นกับมันบ้างเป็นครั้งคราว พร้อมกับให้ข้าวให้มันกิน ใจนึงก็อยากหาเพื่อนให้แต่ใจนึงก็คือไม่มีเงินแล้ว พ่อขอโทษ เวลาเข้าไปเล่นด้วยก็อยากกัดมากนะมันเจ็บ ที่เล่ามาทั้งหมดไม่ได้มีอะไรครับ แค่อยากจะบอกว่าผมเป็นคนรักแมว แต่บางทีแมวก็ไม่รักผม